Sebastiano Acerni Gorais. P. IX

Joannes Goraiski, Alexandri Secundi filius, et Petri, de quo mox dicetur, germanus, homo prisca nobilitate et propriis virtutum et meritorum accessionibus insignis et clarus, procreavit prope divinum heroem Georgium Goraiski, et patri et patriae non indecorem; qui tandem genuit filios non degeneres, neque Christino magno illo proavo indignos, abnepotes verum domestici archetypique laboris et splendoris imitatores, et autores novae propriaeque gloriae, nempe Stanislaum, Joannem et Georgium, quos Deus et sua dextra ad fastigium verae nobilitatis evexit.

Попередню частину можна переглянути за посиланням: Sebastiano Acerni Gorais. P. VIII

DECLARATIO.
Joannes Goraiscius, Petri filius et Adami frater, in Gorai. Radzeczin etc. haeres, homo integerrimus et omni exceptione major, cujus egregia in patriam merita grata sunt omni posteritati, et suapte sponte animis et memoriae hominum sese insinuant invidiae dentibus inviolata et inexstincta seculis. Scientiam rei militaris perpetuo sibi usu comparavit, in laboresque bellicos et molestias omnes pene occaluerat, patriae incolumitatem omnibus rebus anteferendo. Quoniam vero Sigismundo Augusto fere coaetaneus fuerat, qui cum duce Moscoviae multa vario eventu bella gerebat, certe nulla in eum hostem expeditio decreta fuit, quin ei Joannes Goraiski non modo interfuisset, verum etiam instructis delectorum militum legionibus praefuisset, exercitumque insigniter auxisset, ita ut perpetua militia Rotmagistri nomen sit adeptus, quod et in Adamum generosae dexteritatis filium, jure quasi haereditario derivavit. Ita denique vixit, ut militaris et equestris ordinis primarium virum decuit, plusque vitae suae contrivit in castris et sub papilionibus inter armorum stridores, tubarumque concentus, quam in pace et otio, idemque fere sensit, quod sapientissimus ille poeta, qui dicit: Αχίυδυνοι δαρεται ουτε παρ ανδρασιν ουτ εν ναυσί χοίλαις τιμιαι.

Читайте також: Словицький Лукаш. Лови Кохання на Вепра та Левицю

Vilescunt enim quodam modo desides otiosaeque virtutes. quae citra discrimen et arenam, citra solem, pulverem et sudorem exercentur. Heros itaque noster, periculosam gloriam delicatae virtuti saepe antetulit, modo patriae esset profuturus, qui tandem inter tot curas bellicas tres filios gignit, se patriaque dignos, rebusque bene gerendis natos, videlicet Joannem, Petrum, Adamum.

Joannes praeter multa et magna virtutum excellentiaque documenta, animo valet generoso et intrepido, membrorumque viribus pancraticis, ita ut sit in corpore firmo animus fortissimus, rebusque maximis par et idoneus. Petrus egregiis donorum Dei cumulis affluens, virtutibus et liberalibus doctrinis excultus, ad gloriam et honestatem a natura introductus et compositus esse non ambigitur. Quas dotes in eo summa rerum experientia consummavit ex diuturna peregrinatione collecta, et quia ut inquit Maro:

Gratior est pulchro veniens e corpore virtus

ergo decens et libcralis facies multum reliquis ornamentis gratiae et commendationis addidit Petro, qui Venere Palladeque propitio quodam fato natus est, et animo solers et facie clara. Sed ad Adamum, operis nostri quasi tutelare nomen acciedamus.

ADAMUS GORAISKI DE GORAI, JOANNIS FILIUS, IN RADZECZIN, OSMOLICZE, ZUKOW etc. DOMINUS ET HAERES, SACRAE REGIAE MAJESTATIS COHORTIUM PRAEFECTUS.
XVIII.
Summa est Iliados Pelidae vivida virtus,
Atque Anchisiadae pietas Aeneide constat.
Thebais te magna canit, Statiique Camoena
Cadmi dive nepos, varium celebravit Ulyssem
Summus Odyssea docta princepsque poeta.
Te mea Calliope (modo sit componere magnis
Fas humiles versus male nataque carmina sanctis
Vatibus), o sate Goraisci! majoribus olim
Semideis, mea te confidentissima Musa,
Laude tua minor, exili decantat avena.
Tu scopus es nostri, tu scopus et ancora versus,
Tu meus es vindex nostraeque Goraidis haeres.
Per capita et stirpes apicesque propaginis almae,
Omne per hospitium virtutis avosque per omnes
Ad te carminibus nostris evasimus, atque
Te series tangit generis, te jam premit ordo
Propositus, tibi sudatum ne sperne libellum,
Praesidium praedulce domus astrumque coruscum
Acer Adame, tuae. Jam nunc peragravimus omnes
Sanguinis antiqui, velut internodia, patres,
Autoresque atavos: in te subsistere tandem tempus
Erit, laudesque tuas verosque labores
Pertenui versu et summis attingere labris
Idque verecunde, ne quo palpator ineptus
Ardua detererem vanis applausibus acta.
Vera cano, praesentem tamen carmina testem
Atque exemplar habent, scena versaris in ipsa
Virtutisque sacrae pleno spectare theatro.
Est vivax animus tibi contemptorque pericli,
Nec non illorum, quae reptile vulgus abhorret,
Non dubitans vera vitam cum laude pacisci,
Aerumnas in vestibulo virtutis atroces
Et sudoris vim tolerans, discrimine major,
Et qui degeneri lucro praeponit honestum
Enormes animi ventos ratione gubernans.
Est etiam innatus justi delectus et aequi,
Est veri studiosus amor, clementia mites
Inclinans animos, commotaque pectora mulcens,
Vel si quid virtutis ad haec melioris et artis
Ignea nobilitas et vera requirit abunde,
Te Deus et natura parens congessit in unum
Membris quin etiam vis est, agilisque facultas.
Ingenuum robur, gravitas heroica vultus,
Et morum et placidae suavissima gratia vitae,
Pernices artus, matura laboribus aetas.
Sive sit ascendendus equus velociter curris,
Sive sit assiduo cursu exercendus in armis,
Tu domitor, tu non segnis desultor equorum;
{Mauri Getuli et Alaniequitatores egregii}
Nec te belligeri, pernicior occupat armos
Quadrupedis Maurus levis aut equitator Alanus.
Est equidem fortuna tibi, fortuna secundo
Velificans flatu, tamen haec quoque paret habenis
Invictae mentis, nec turbat vota magistri;
Est genus, est res, est accessio jugis honorum
Virtutum successus alens et in arduo ducens.
Nam contra Turcas, Lachicis legionibus olim
Designatus eras ductor, magnusque tribunus,
Missus et orator nostri Caducifer orbis,
Dum sua craciadem Austriacus metatur ad urbem
{Maximilianus Archidux Austriae affectator regni}
Credula castra, sacrae dum strenuus imminet arci
Ambiguum sceptrum properataque vota secutus:
Mandatum pragis, qua dexteritate decebat,
Nuncius incolumi dum majestate peroras.
Sed quid praeteriti pondus molemque laboris
Commemoro, cum nunc viridis tibi floreat aetas
Apta ministeriis patriae saevoque calori
Sudorique trucis Gradivi, nec tibi fervor
Nec desiderium praedulce refrixit agendi
Res aevo dignas et posteritate sonora.
Vive diu stirpis columen, meritisque studeto
Augendis, qui nunc generis velut annulus ardes
Continuaturus longam aeternamque catenam
Et seriem contexturus virtutis avitae;
Jamque novum priscis annalibus argumentum
Suppedita, similesque sui Slupecia natos
Heroina tibi pariat fidissima conjux
Examen sobolis tanto te compare dignum.
Postea cum vitae satur ad limenque senectae
Admotus fato vivacia secula claudes,
Parte recollectus coeli puraque receptus
Et nitida regione Deus coetuque beato:
Ignibus aeternis accessio pulchra resurgas,
Emergasque novum jubar, hic ubi jugiter ardens
Magna repremit immanem Tirynthius Hydram
Vel potius qua parte Deo sine fine fruuntur
Foelices animae, securaque gaudia plaudunt,
Hic ubi pulvinus placidaeque sedilia pacis
Aeternaeque juventutis viridaria florent.

Читайте також: Голова доброї надії...

DECLARATIONUM TOTIUS LIBELLI EPILOGUS.
Genealogiam stirpis et catalogum avorum abavorumque tuorum, Clarissime et Magnifice vir, Adame Goraiski, qua potui fide et brevitate perstrinxi. Habes in promptu tersum limpidumque speculum, in quo filum et lineam quam vocant sanguinis tui rectam, contemplari et si 2) collibuerit legere et relegere poteris et tui omnes poterunt. Nam omissis collateralibus patruis, propatruis, amitis, materteris, affinibus, generis, progeneris, socrubus, nurubus, gloribus: recta linea agnationi tuae ab ascendentibus ad descendentes, ita gradatim proceditur. Christino succedit Janussius, judex Chelmensis, Janussius tandem procreat Ivonem, Ivo gignit Alexandrum eo nomine primum, Alexander propagat Joannem, Joannes Alexandrum Secundum, Alexander producit Petrum, Petrus Joannem Rotmagistrum hujus nominis secundum, qui te carum, carissimus et strenuus pater ex indulgentissima tua genitrice Anna Osmolscia filium reliquit, virtutum, meritorum, gloriae fortunarumque haeredem, natura et legibus ad suecessionem ratae partis vocatum. Quod igitur superest, ego Tuae Magnificentiae medios dies et annos omnes, una cum generosa et obsequentissima conjuge tua, laetos et foelices opto, ut virtuti et naturae vivas quam diutissime. Virtutem quidem innata bene faciendi voluntate colis et quoad vives, culturus es semper. Sed abs te natura reposcit, ut tu quoque quasi debitor parentum tuorum, qui certe creditores tui erant, eos post te relinquas, quos apud te Deus et natura deposuerunt, futuros pietatis cultores. Precor itaque, ut abundes et affluas beatissima messe, foelicissimaque vindemia benedictionum Domini per Jesum Christum in Spiritu Sancto. Amen.